Het is alweer ruim vier jaar geleden dat Peter Genyn goud won op de Paralympische Spelen in Rio ...

Terwijl je toekijkt hoe Peter de versnelling van zijn racerolstoel bijstelt en voor de derde keer controleert of de stuurinrichting in orde is, kun je moeilijk aan de indruk ontkomen dat 2016 voor Peter net gisteren was. Het is een frisse lentemorgen en de lucht boven Gran Canaria is kristalhelder. Het warme klimaat biedt de perfecte omstandigheden voor Peters zware trainingsschema.

Dit is geen vakantie: Peter is zich hard aan het voorbereiden op de spelen van 2020. De spelen die, vanwege de coronacrisis, werden verplaatst naar 2021. Het programma is ongenadig, maar als topsporter en wereldrecordhouder in zijn klasse houdt hij het einddoel strak in het vizier. Hij is ontspannen en gemoedelijk tussen de oefeningen en rondes op de atletiekbaan door, maar zijn vriendelijke glimlach kan zijn ijzeren vastberadenheid niet verhullen.

"Het is een uitlaatklep", zegt hij grijnzend. "Ik ben iemand die sport nodig heeft. Het brengt het beste in je naar boven. Dat heb ik echt nodig. Je let op wat je eet, je doet er alles aan om op die dag goed te zijn, want die 20 seconden zijn zo belangrijk. Je werkt er vier jaar voor. Je wilt het niet verknallen." 

Peter doet mee in de T51-klasse; binnen de classificatie van sporters met een beperking is dat de klasse van rolstoelgebonden atleten. Het Paralympisch Comité beschrijft atleten in deze categorie als "rolstoelgebonden atleten met lichte beperkingen in de schouders, een beperkt vermogen tot het strekken van de ellebogen en een beperkte polsfunctie, geen vinger-, romp- of beenfunctie". In deze klasse is Peter Genyn momenteel de wereldrecordhouder op de 200 en de 400 meter.

"Het wereldrecord op de 100 meter wist ik ongeveer een week te behouden", zegt hij lachend.

De beelden van Peters winnende race in de herenfinale op de 100 meter zijn fenomenaal, een bewijs dat een mens zijn grenzen enorm kan verleggen en dat ons lichaam dankzij onze wilskracht, beperkingen of niet, tot grootse dingen in staat is. Het is een ontnuchterende gedachte dat decubitus bijna een einde maakte aan zijn kansen.

"Decubitus is ernstig letsel", zegt hij, opeens heel serieus. "Je kunt er een kampioenschap door verliezen."

Na ruim 10 jaar sporten op topniveau moet Peter goed letten op allerlei gezondheidsrisico's. Decubitus staat hierbij hoog op de lijst.

"Ik ben heel bang voor decubitus", zegt hij. "In het ziekenhuis en tijdens de revalidatie lieten ze me foto's zien van hoe erg het kan worden; dat wil je echt niet meemaken."

Eerst dacht Peter dat het wondje op zijn rug gewoon een puistje was. Maar al snel besefte hij hoe gevaarlijk het kon zijn.

"Het zat op mijn staartbeen. Dat is simpelweg de plek waar je altijd op zit. Het is dus een heel gevaarlijke plaats. Maar het was heel klein: ik denk twee of drie millimeter breed en twee of drie millimeter diep. Het was erg klein, maar ik wilde absoluut dat het niet groter zou worden. Daarom heb ik veel op bed gelegen. Toen ik voor het eerst naar het ziekenhuis ging met die ligwond, zeiden ze dat ik een betere matras moest kopen. Ze gaven me een contactnummer voor Arjo, dus die belde ik op en ze brachten me een proefmatras. Dezelfde dag nog, denk ik. Sindsdien kan ik niet meer zonder."

De wond van Peter genas snel, maar had ernstige gevolgen voor zijn trainingsprogramma. In de weken dat hij bedrust moest nemen, kon hij niet sporten of oefenen op de atletiekbaan. Hij had geen keuze: hij moest geduld hebben en uitrusten. Peter maakt zich geen illusies over de mogelijke gevolgen als de wond was ontstaan in de weken net voor de spelen.

"Als ik tijdens Rio decubitus had gehad, had ik mijn medaille niet gewonnen", zegt hij ernstig. "Je kunt dan immers niet trainen zoals het moet. Je komt gewoon niet op het nodige niveau."

Hoe blijft Peter Genyn gemotiveerd na zoveel jaren topsport?

"Soms win je en soms verlies je", grijnst hij. "Het helpt als je mentaal sterk blijft. Want als je het mentaal niet aankunt, zul je nooit winnen."